Vanmorgen had ik een kater. “Kon ik die rotkop er maar afschieten”, dacht ik in een gepijnigd moment. Gelukkig bedacht ik me tijdig dat het dan wel redelijk onhandig zou zijn om een bak koffie te drinken en mijn ochtendkrantje te lezen, luisterend naar de ochtendradio. Je mond, ogen en oren zitten immers aan je hoofd bevestigd en zonder die centrale hub zouden het niet meer dan nutteloze rondslingerende voorwerpen zijn.
Wellicht had onze ontwerper deze belangrijke rekwisieten elders kunnen bevestigen?
Ogen in de kaken van je kont bijvoorbeeld? Je kunt altijd achter je kijken wie je in de rug probeert te steken en bij een fikse migraine kan die kop er gewoon af. Handig! Maar wel lastig als je naar de bioscoop gaat en iedereen moet blijven staan. En die grote boodschap wordt ook wel heel erg confronterend.
En oren aan je ellebogen dan? Je kunt snel even een arm richting geluidsbron bewegen en hebt zo altijd perfect gehoor. En… inderdaad, die kop wordt misbaar. Wacht, wel lastig in de winter als je steeds met korte mouwen de deur uit moet. En die elleboog-telefoons blijven ook lastig zitten met al dat bewegen.
En je mond gewoon meteen in de muis van je hand? Dan hoef je niet steeds al dat voedsel eerst met hulpmiddelen naar je hoofd te vervoeren, maar is het meteen bij de bron als je je hand in je bord eten steekt. Kunnen we meteen het eten en het praten splitsen in twee separate monden: links en rechts, wordt dat praten met volle mond ook meteen verleden tijd. Maar iemand iets in de oren fluisteren wordt dan wel weer lastig, met al die handen tegen anderman’s ellebogen… En die ogen in anderman’s broekzak.
Ik zie nu de dilemma’s die destijds bij ons ontwerp hebben gespeeld. Toch volgende keer maar gewoon een aspirine nemen dan.
Cenobyte 